யதார்த்தக் கதைகள் - 3

"இன்னும் எத்தனை நேரம்தான் நிக்கிறதுன்னு தெரியலையே", முன்னால் நின்றிருந்த நபர் சலித்துக் கொள்ள, பின்னால் நின்றிருந்தவர் உறுமினார்,"இவங்க எப்பவுமே இப்படித்தான் சார், நம்மோட அவசரம் தெரியாது". இடம் : பேங்க் கேஷ் கவுண்டர்.

"அதுக்காக, இப்படியா? நானும் எத்தனையோ தரம் இங்க வந்திருக்கேன் சார், எப்ப வந்தாலும் உடனே வேலை முடிஞ்ச சரித்திரமே இல்லை. நம்ம டர்ன் வரும்போதுதான் எதாவது வேலை வரும், கிளம்பிப் போய்டுவாங்க"

"ஒரு நாளாவது காலைல பத்து மணிக்கு இவங்க வந்து பாத்திருக்கீங்களா? வர்றதே பத்தரைக்கு. கவுண்டர் முன்னாடி வரும்போது பதினோரு மணிக்கு. சரியா அரை மணி நேரம் தான் உக்காந்திருப்பாங்க. அப்புறம் வெளிய போய் ஒரு மணி நேரம் கழிச்சு வருவாங்க. கொஞ்சம் கூட பொறுப்பே கிடையாதுங்க".

"இவங்களைக் கேக்க ஆள் கிடையாதுன்னுதான் இந்த ஆட்டம் ஆடுறாங்க. நம்ம ஆளுங்களைச் சொல்லணும் சார், இவ்வளவு நேரம் நாம பேசிக் கிட்டிருக்கோமே, யாராவது துணைக்கு வர்றாங்களா? அவங்களுக்கு அவங்க வேலை தான் பெரிசு."

"உலகமே அப்படித் தான் சார் இருக்கு. யாருக்கும் சின்சியாரிட்டி இல்லை. வேலைல அக்கறை இல்லை"

ஒரு வழியாக கவுண்டர் அருகே வந்து வேலை முடிந்ததும் இருவரும் வெளியே வருகிறார்கள்.

"அப்புறம் சார், உங்களை சந்தித்ததுல ரொம்ப சந்தோசம்."

"எனக்கும்தான் சார். நீங்க என்ன செய்யறீங்க?"

"தாலுக்கா ஆபிஸ்லதான் சார் அசிஸ்டண்டா இருக்கேன். அப்ப நீங்க?"
"நான் கூட ரேஷன் கடை வேலைக்கு நடுவில தான் இங்க வந்திருக்கேன்."

"அப்புறம் பார்ப்போம், சார். ஆபிஸ்ல ப்ரீயா இருக்கும்போது உங்ககிட்ட பேசறேன், வரட்டுமா? அடுத்து முனிசிபாலிட்டில வேற ஒரு வேலை இருக்கு. நாளைக்கு பெர்மிஷன் போட்டுட்டு அங்கதான் போகணும்."